Η διαθήκη του Οrazio Guglielmini,
ή, αλλιώς, τα 4 βιβλία που την απαρτίζουν («H θεϊκή Αδιαφορία», «Το αρπακτικό κράτος», «Έχει κάποιο νόημα η ζωή;» και «Ιταλία: Η χώρα των θαυμάτων»), γεννήθηκε από μια έντονη ανάγκη να κατανοήσω τον φαινομενικό κόσμο, την κοινωνία και την κουλτούρα που δημιουργήσαμε και στην οποία ζούμε.
Εν συντομία: το πρώτο βιβλίο, «Η θεϊκή Αδιαφορία», παρουσιάζει την αρχή και την εξέλιξη της θρησκείας, καθώς και τα πεπραγμένα, τη συμπεριφορά και διαγωγή της εκκλησίας, το δεύτερο, «Το αρπακτικό κράτος», εξετάζει τον κρατικό μηχανισμό· το τρίτο, «Έχει κάποιο νόημα η ζωή;», στοχεύει στο να κατανοήσει κανείς αν η ζωή έχει ή όχι κάποιο νόημα· και το τέταρτο και τελευταίο βιβλίο, «Ιταλία: Η χώρα των θαυμάτων», αναλύει τη χώρα του συγγραφέα, από τη γέννησή της έως σήμερα, ακριβώς όπως θα έκανε ένας ψυχοθεραπευτής με τον ασθενή του.
Η διαθήκη του Οράτιου Γκουλιελμίνι δεν θέλει να είναι μια διδαχή, δεν έχει αυτές τις απαιτήσεις. Εάν όμως ήταν δυνατόν, θα ήθελε να είναι μια απελευθέρωση απ’ όλες τις παγίδες που μια κοινωνία δημιούργησε σε βάθος χιλιετιών ιστορίας, εξελισσόμενη μες στον εγωισμό και τον σκοταδισμό.
«Η θεϊκή Αδιαφορία»
Ποτέ μου δεν είχα καταλάβει τίποτα από θρησκεία. Διαβάζοντας το βιβλίο σας «Η θεϊκή Αδιαφορία», επιτέλους κατάλαβα κάτι. Ευχαριστώ.
Αvanzi Maria
Θα τολμούσα να χαρακτηρίσω το βιβλίο του Francis Sgambelluri «Η θεϊκή Αδιαφορία» ένα αληθινό αριστούργημα. Με γλώσσα απλή και ύφος καθαρό και ρέον, αιχμαλωτίζει, διατρέχει με “σασπένς” την ιστορία της χριστιανικής θρησκείας φανερώνοντας όλα τα διαβολικά τεχνάσματα που την κράτησαν στη ζωή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο συγγραφέας, συνδυάζοντας κοσμολογία, εξέλιξη, βιολογία, ανθρωπολογία, ιστορία, επιστήμη, φιλοσοφία, ψυχολογία, τέχνη, λογοτεχνία, ποίηση και πολλά άλλα θέματα ακόμη, διασαφηνίζει το πώς η θρησκεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ένα ιστορικό γεγονός όπως τόσα άλλα. Οποιοσδήποτε έχει ακόμα αμφιβολίες για το Πιστεύω του, ας το διαβάσει, και οι αμφιβολίες του, μετά την ανάγνωση του « Η θεϊκή Αδιαφορία», θα διαλυθούν όπως το φως διαλύει το σκοτάδι.
Luigi Cascioli
Συγγραφέας
Το αρπακτικό κράτος
«Άπαξ και εγκαταλείψει κανείς τη δικαιοσύνη, τι είναι τα κράτη εάν όχι ένα μεγάλο συνονθύλευμα κακοποιών; Ακόμα και οι κακοποιοί, άλλωστε, δεν σχηματίζουν μικρά κρατίδια; Πρόκειται, πράγματι, για ένα σύνολο ανθρώπων που διοικούνται από έναν αρχηγό, δεμένοι μεταξύ τους από μια κοινή συμφωνία, και οι οποίοι μοιράζονται τα κλοπιμαία σύμφωνα με έναν άγραφο νόμο. Εάν αυτό το κακό εξαπλώνεται πάντα όλο και περισσότερο σε ανήθικους ανθρώπους, εάν καταλαμβάνει μια περιοχή, ορίζει μια έδρα, κατακτά πόλεις και υποδουλώνει λαούς, τότε υιοθετεί ανοιχτά το όνομα του βασιλείου, το οποίο δημιουργείται όχι σαν αποποίηση της απληστίας, αλλά σαν συνέπεια της ατιμωρησίας».
Άγ. Αυγουστίνος
Έχει κάποιο νόημα η ζωή;
«Η διαπαιδαγώγησή μου, αν εξαιρέσεις, ίσως, μια γενετική προδιάθεση και κάποια οικογενειακή επιρροή, διαμορφώθηκε σε χώρες και σχολεία διαφορετικά. Το περιβάλλον, η νοοτροπία, η χρονική περίοδος έχουν σίγουρα επιδράσει στη συμπεριφορά μου, με έκαναν αυτόν που είμαι σήμερα, αυτό που έγραψα σ’ ετούτο το βιβλίο. Εγώ δεν είμαι αντικειμενικός, Ρόσσι, λάβε το υπόψη σου! Έχω τις προκαταλήψεις μου, και πολλές μάλιστα: έχω τις εξαρτήσεις μου, τις εμπειρίες μου, τον δικό μου τρόπο να αντιλαμβάνομαι και να επιθυμώ, τη δική μου αθωότητα και τον δικό μου αυθορμητισμό, το δικό μου όραμα ζωής».
Η Χώρα των θαυμάτων
Ο Γκουλιελμίνι ρώτησε τον υπάλληλο: «Μα την τράπεζα δεν την ενδιαφέρει τι είδους επιχειρήσεις προτίθεμαι να κάνω;»
Εκείνος απάντησε: « Όχι, την τράπεζα την ενδιαφέρει μόνο να ξέρει εάν έχετε τα λεφτά να πληρώσετε σε περίπτωση που το σχέδιο σας πάει κατά διαόλου. Κατά τα άλλα, μπορείτε ακόμα και να ανοίξετε μπαρ στην κορυφή του Έβερεστ!»