Έχει κάποιο νόημα η ζωή;
«Η διαπαιδαγώγησή μου, αν εξαιρέσεις, ίσως, μια γενετική προδιάθεση και κάποια οικογενειακή επιρροή, διαμορφώθηκε σε χώρες και σχολεία διαφορετικά. Το περιβάλλον, η νοοτροπία, η χρονική περίοδος έχουν σίγουρα επιδράσει στη συμπεριφορά μου, με έκαναν αυτόν που είμαι σήμερα, αυτό που έγραψα σ’ ετούτο το βιβλίο. Εγώ δεν είμαι αντικειμενικός, Ρόσσι, λάβε το υπόψη σου! Έχω τις προκαταλήψεις μου, και πολλές μάλιστα: έχω τις εξαρτήσεις μου, τις εμπειρίες μου, τον δικό μου τρόπο να αντιλαμβάνομαι και να επιθυμώ, τη δική μου αθωότητα και τον δικό μου αυθορμητισμό, το δικό μου όραμα ζωής».
«Όταν είμαστε εμείς οι ίδιοι οι δημιουργοί της Ζωής μας, αισθανόμαστε σαν να εμπλεκόμαστε σε κάτι θαυμάσιο: ζούμε και γράφουμε την ιστορία μας, είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές του εαυτού μας. Η περίπτωσή μας δεν είναι μυθοπλασία, δεν είναι φαντασία, είναι πραγματικότητα. Εμείς οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του εαυτού μας: Ιδού η τέχνη τού να ζεις. Γράφουμε και υλοποιούμε το δικό μας μυθιστόρημα σύμφωνα με τη δική μας επιθυμία: το απόλυτα ωραίο μυθιστόρημα».
Ο συγγραφέας αποφεύγει τις παρηγορητικές απαντήσεις που πείθουν ελάχιστα. Αντ’ αυτού, με την επιστημονική επίγνωση που τον διακρίνει, εξετάζει τα μεγάλα θέματα της γνώσης, από τους θεμελιώδεις νόμους του σύμπαντος έως τα πιο πιεστικά φιλοσοφικά ερωτήματα. Όμως εκείνο που εντυπωσιάζει πραγματικά σ’ αυτό το έργο είναι το μεγάλο πάθος για την επιστήμη, την τέχνη, την ποίηση, που είναι ικανές να μας κάνουν να κατακτήσουμε μέρα με τη μέρα, μέσα από μια επώδυνη διαδικασία εσωτερικής ανάπτυξης, την ανθρωπιά μας.
Για τον Francis Sgambelluri, εξαρτάται από εμάς, έχοντας συνείδηση πως ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, να δώσουμε ένα βαθύ νόημα στη ζωή μας και να κάνουμε το δευτερόλεπτο, το αμείλικτα φευγαλέο, μια έντονη στιγμή αιωνιότητας.
Αnna Campese
Καθηγήτρια και ποιήτρια